سجاد آفتاب در سجده

انت زین العابدین خدا هستی

یاد نعمعتهای خدا که می افتاد سجده می کرد . آیه ی سجده دار قرآن را که می خواند سجده میکرد .بعد ازنماز ،سجده می کرد .دو نفر را که آشتی می داد،سجده می کرد.جای مهر روی پیشانی اش مانده بود. به خاطر همین به او می گفتند : "سجاد"

ایستاده بود ،عبادت می کرد .ماری آمد روبه روی اش ،توجهی نکرد،عبادت می کرد .پایش راگرفت در دهانش گزید .درد پیچید در بدنش .توجهی نکرد وباز هم ادامه داد

صدایی ازآسمان به گوشش رسید :انت زین العابدین ،انت زین العابدین ،انت زین العابدین

گودال قتلگاه پرازبوی سیب بود            

   تنها تر از مسیح کسی برصلیب بود

سرها رسید از پی هم مثل سیب سرخ       

     اول سری که رفت بکوفه حبیب بود

   مولا نوشته بود ،بیا ای حبیب ما               

  تنها همین چقدر پیامش غریب بود

  مولا نوشته بود،بیا دیر می شود                

      آخر حبیب راز شهادت نصیب بود

   مکتوب  می رسید فراوان ولی دریغ            

      خطش تمام کوفی ومهرش فریب بود

   اما حبیب رنگ خدا داشت نامه اش                     

  اما حبیب جوهرش امن یجیب بود

   یک دشت سیب سرخ به چیدن رسیده بود              

    باغ شهادتش به رسیدن رسیده بود