"کوزه حرمت دارد ، مبادا آتش کوره را بی جهت افزون کنی ، برای رسیدن به کمال حد و اندازه ایست ، می باید اعتدال پیشه کرد ، حرارت زیاد ، آتش در جان کوزه می اندازد ، سست و بی طاقتش می کند ، آتش زیاد عمر کوزه را نصف می کند. "

  در عرفان تائوی چین حکایتی است خواندنی :

 پیرمردی دو کوزه داشت که هر روز آنها را از آب چشمه پر می کرد و به خانه ارباب در سوی دیگر روستا می برد ، یکی از کوزه ها ترک داشت و تنها نیمی از آب درون را به مقصد می رساند. این باعث می شد تا کوزه دیگر که سالم و مغرور بود همواره کوزه ترک خورده را تحقیر و نکوهش کند . روزی کوزه گریست ، پیرمرد متوجه گریه او شد و علت را پرسید ، کوزه گفت سالهاست که تو مرا به دوش خسته می کشی و سنگینی مرا به جان خریداری غافل از اینکه من ترکی در وجودم نهفته است و آب را نیمه به مقصد می رسانم ، من از روی تو شرمگین و خجل زده ام . پیرمرد کوزه را گفت اینبار که به خانه ارباب می رویم به جاده بهتر بنگر ، کوزه هر چند نا امید و مایوس اما به نصیحت پیرمرد توجه کرده و به جاده می نگرد ، پیرمرد به او درس بزرگی داده بود ، ترک کوزه در این سالیان بیهوده و بی حکمت نبود ، مسیری که آب کوزه می چکید انباشته از گلهای رنگارنگ و زیبا بود در حالیکه مسیر کوزه سالم و مغرور خشک و شوریده بود