حجاب چهره جان میشود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانست
روم بگلشن رضوان که مرغ آن چمنم
طراز پیرهن زر کشم مبین چون شمع
که سوزهاست نهانی درون پیرهنم